เรื่องราวและเหตุการณ์ทั้งหมดเป็นประสบการณ์ตรงที่คุณเอกได้พบเจอมาด้วยตัวเอง เรื่องราวทั้งหมดก็มีอยู่ว่า เอกทำงานอยู่ที่ โรงแรมแห่งหนึ่งในพัทยา รร.ที่เอกทำงานอยู่นั้นค่อนข้างมีชื่อเสียงตั้งอยู่ในพัทยาใต้ รร.แห่งนี้มีห้องพักกว่า 200 ห้อง โดยแบ่งออกเป็น 2 ตึก ตึกหนึ่งมี 10 ชั้น เรียกว่าตึกใหม่ ส่วนอีกตึกมีทั้งหมด 4 ชั้น เรียกกันว่าตึกเก่า มีสระว่ายน้ำคั่นอยู่กลางระหว่าง 2 ตึก บริเวณโดยรอบมีต้นไม้ ใหญ่น้อยถูกปลูกเอาไว้แบบแนวรีสอร์ท ในช่วงเวลากลางวันก็ดูสวยดีอยู่หรอก เพียงแต่ว่าตกกลางคืนเรียกได้ว่าตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง มันจะดูวังเวงมาก เวลามองผ่านๆต้นไม้และเงาเหล่านั้นมันเหมือนกับคนรูปร่างสูงใหญ่ยืนโบกมือไปมาเมื่อมีลมพัดยามกลางคืน ในส่วนงานของเอกเดือนนี้เอกจะต้องอยู่กะกลางคืน โดยเริ่มงานเวลา 5 ทุ่มไปสิ้นสุดที่เวลา 8 โมงเช้า ในช่วงเวลานั้นเอกจะต้องรับผิดชอบหลายอย่าง เนื่องจากงานกะนี้จะมีพนักงานทั้งหมด 10 คน โดยทั้งหมดจะมีส่วนของรีเซพชั่น 3 คน เชฟ 1 คน รูมเซอร์วิส 1 คน สจ๊วต 1 คน Security อีก 3 คน รวมทั้งเอกก็เป็น 10 คนพอดี และด้วยเหตุนี้เอง เอกจึงมีหน้าที่เป็นทั้งเบลบอย มินิบาร์ พนักงานเกี่ยวกับห้องพัก รวมไปถึงต้องเดินตรวจตราตามจุดต่างๆด้วยการช่วย Security และเรื่องมันก็เกิดขึ้น

ในคืนนั้นหลังจากที่เอกทานข้าวเสร็จแล้วเวลาก็ล่วงเลยไปประมาณตี 3 กว่าๆ เอกจึงเริ่มตรวจตราช่วย รปภ.เหมือนอย่างเคย เหตุการณ์ก็ดูเหมือนจะปกติดี จนกระทั่งมีลูกค้าห้องหนึ่งบนชั้น 6 โทรลงมาบอกว่าต้องการน้ำดื่มเพิ่ม 2-3 ขวด เอกจึงเตรียมน้ำดื่มให้ลูกค้า แล้วก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าลิฟท์ พนักงานแล้วกดปุ่มเรียกลิฟท์ ลิฟท์ก็ค่อยๆเคลื่อนตัวลงมาช้าๆทีละชั้น ทีละชั้น จนมาถึงชั้นที่เอกยืนอยู่ ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออกก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เอกกำลังจะก้าวเท้าเข้าไป เอกสังเกตุเห็นไฟในลิฟท์นั้นติดๆดับๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก คิดแค่ว่าหลอดไฟคงจะเสียอีกแล้ว เอกอยู่ในลิฟท์ทั้งๆแบบนั้น ก็คือไฟกระพริบติดๆดับๆตลอดเวลา มันก็ทำให้เอกนึกถึงเรื่องที่เคยได้ยินมา และก็น่าจะลืมไปแล้วนั่นคือลิฟท์ที่เอกกำลังอาศัยอยู่ในเวลานี้มันเป็นลิฟท์ที่เคยขนศพลูกค้าที่เสียชีวิตลงมา ตอนนั้นก็คิดแต่ว่า ตายสิ มานึกถึงเรื่องอะไรตอนนี้ มองดูตัวเลขที่ลิฟท์กำลังเคลื่อนผ่านไปทีละชั้น ทีละชั้น ในความรู้สึกตอนนั้นมันดูช้าเหลือเกิน เอกรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ได้ยินแต่เสียงลมหายใจของตัวเองดังฟืดฟาดจนน่ารำคาญ ไฟที่กำลังกระพริบอยู่ก็สว่างพรึ่บขึ้นมา แต่ว่ามันก็ไม่ได้ช่วยให้เอกดีขึ้น ตรงกันข้ามมันกลับทำให้เอกรู้สึกเหมือนกับว่าไม่ได้อยู่คนเดียวภายในลิฟท์ ราวกับว่าตอนนี้มีคนอาศัยลิฟท์มากับเอกด้วย เอกหันขวับไปมองด้านหลังแต่ก็ไม่มีอะไร สงสัยเอกจะคิดไปเอง พอมาถึงที่ชั้น 6 ห้องที่ลูกค้าขอน้ำดื่มนั้นอยู่ห่างออกไปห้องท้ายๆตรงทางเดินที่ทอดยาว เอกรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติแต่ก็ไม่กล้าจะหันกลับไปมองลิฟท์ที่พึ่งก้าวเท้าออกมา เอกเดินไปเรื่อยๆ ผ่านห้องแล้วห้องเล่า จู่ๆไฟทางเดินก็ดับไล่หลังมาทีละดวง ทีละดวง เหมือนในหนัง มันไม่ปกติแล้ว เนื่องจากระบบไฟนั้นเป็นแบบไทเมอร์ ก็คือตั้งเวลา ไม่มีทางที่มันจะดับทีละดวงได้ ถ้าเกิดขัดข้องมันต้องดับทั้งหมดพร้อมกัน คิดได้แค่นั้นเอกแทบคุมสติไม่อยู่ รีบเดินให้เร็วขึ้น ไฟยังคงไล่ดับตามหลังมา เอกจึงตัดสินใจวิ่งอย่างเร็วโดยที่ไม่หันหลังกลับไปมอง พอมาถึงห้องของลูกค้าเอกก็เคาะห้องราวกับคนเสียสติ ตึง ตึง ตึง ตึง!! ในวินาทีนั้นเอกไม่ได้คิดว่าลูกค้าจะว่าหรือคอมเพลนแต่อย่างใด คิดอยู่อย่างเดียวว่ารีบทำให้เสร็จๆ จะได้รีบไป จากชั้นนี้ และก็โชคดีที่ลูกค้านั้นเปิดประตูออกมารับน้ำโดยไม่มีท่าทีโวยวายแต่อย่างใด เอกจึงรีบยื่นขวดน้ำดื่มให้แล้วก็รีบวิ่งลงบันได ที่อยู่ตรงกันข้ามกับทางที่เอกมา

นับว่าโชคยังเข้าข้างที่ไฟทางเดินตรงบันไดนั้นไม่ได้ดับไปด้วย ไม่งั้นเอกก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไง เอกวิ่งลงไปถึงชั้นล่าง ด้วยอาการเหนื่อยหอบ นั่งพักอยู่ครู่หนึ่ง ก็เลยโทรไปแจ้งงานกับโอเปอเรเตอร์ว่ามีลูกค้าที่ห้องนี้ อยู่ชั้น 6 ได้ทำการขอน้ำดื่มเพิ่ม 2-3 ขวด โดยที่เอกก็ไม่ได้เล่าเรื่องที่พึ่งจะเจอมา แต่แล้วสิ่งที่โอเปอเรเตอร์ตอบกลับมาทำให้เอกถึงกับเข่าอ่อน นั่นก็คือห้องพักที่เอกบอก ว่าลูกค้าขอน้ำดื่มนั้นจริงๆแล้วไม่ได้มีลูกค้ามาเช็คอินเลย "ไม่มีใครพักอยู่นะ เอกแน่ใจนะว่าห้องนั้น" แล้วโอเปอเรเตอร์ก็พูดอะไรต่ออีก แต่ว่าเอกจับใจความไม่ได้ซะแล้ว หัวสมองมันตื้อ หูตาอื้ออึงไปหมด ไม่มีลูกค้า แล้วใครที่เป็นคนขอน้ำดื่ม? เหตุการณ์ที่พึ่งจะเจอมา มันเกี่ยวข้องกับอะไรรึเปล่า ทุกวันนี้เอกยังคงทำงานอยู่ที่โรงแรมแห่งนี้ แต่ก็พยายามเลี่ยงงานที่ชั้น 6 ถ้าเกิดมีอะไรคืบหน้า จะนำมาเล่า ให้ฟังกันใหม่ เรื่องราวทั้งหมดก็จบลงเพียงเท่านี้

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 9 ปีที่ผ่านมา ที่โรงแรมแห่งหนึ่งในภาคใต้ เรื่องมีอยู่ว่า ผมได้พบกับเจ้าของโรงแรม ที่ผับแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ซึ่งตอนนั้นผมทำงานอยู่ที่นั่น โดยเจ้าของโรงแรมและพี่เจ้าของร้านที่ผมทำงานอยู่รู้จักกัน เจ้าของโรงแรมเขาต้องการทีมงานเกี่ยวกับวงดนตรีประเภทโฟล์คซอง และทีมงานเกี่ยวกับงานโรงแรม เกือบทุกแผนก แต่ต้องอยู่ทำงานในเวลากลางคืนเท่านั้น พี่เจ้าของร้านจึงแนะนำให้ผมรู้จักกับเจ้าของโรงแรม โดยเขามีข้อเสนอที่น่าสนใจให้กับผม ถ้าผมหาทีมงานลงไปทำงานให้เขาได้ ส่วนพี่เจ้าของร้านก็ยินดีให้ผมไป ถ้าผมหาทีมงานได้ (ก็ได้แค่คิดในใจว่าทำไมให้ไปง่ายจัง)

ผมก็หาทีมงานได้ทั้งหมด 14 คน โดยแบ่งเป็นนักดนตรี 4 คน ส่วนคนที่เหลือก็จะเป็นพวกแม่บ้าน เด็กหิ้วกระเป๋า เฝ้าล็อบบี้ ครบทุกตำแหน่ง โดยทั้ง 14 คนนี้ จะได้ทำงานในกะกลางคืน โดยเจ้าของโรงแรมให้เหตุผลว่า ไม่ต้องการให้โรงแรมเงียบ ส่วนเรื่องเงินเดือน เรียกมาได้เลยไม่เกี่ยง หลังจากตกลงเรื่องเงินเดือนเรียบร้อยแล้ว เจ้าของโรงแรมก็ จองตั๋วเครื่องบินให้กับทีมงานของผม ทั้ง 14 คน จากนั้นเราทั้ง 14 คน ก็เดินทางไปที่โรงแรมแห่งนั้น โดยออกเดินทางเวลา 3 ทุ่ม แล้วก็ถึงโรงแรมประมาณ 5 ทุ่ม และผมก็ได้กุญแจจากพี่ยามที่เฝ้าอยู่หน้าโรงแรม พี่ยามบอกผมว่า ห้องพักพนักงานอยู่ด้านหลังนะ ผมกับทีมงานนอนกันห้องละ 2 คน ทั้งหมด 7 ห้อง สภาพห้องนอนดีมาก จนทุกคนรู้สึกดีใจมาก ที่ได้งานนี้ และก็มีผู้จัดการมาบอกว่าให้พักก่อน ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยงานกัน

และเรื่องราวทั้งหมดก็ได้เริ่มต้นขึ้น โดยพวกเราทั้ง 14 คน อยู่ที่นั่นได้ 21 วัน ซึ่งเป็น 21 วัน ที่อยู่ด้วยความหวาดระแวง ความกลัว ความสงสัย เพราะเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น โดยผมขับรถไปดูรอบๆโรงแรม ผลปรากฏว่า บริเวณรอบๆ ไม่มีชุมชน ไม่มีบ้านคนอยู่เลย ในรัศมี 2 กิโล รอบๆเป็นป่าทั้งหมด ก็รู้สึกแปลกๆนะ แต่ไม่คิดอะไรมาก จนกระทั้งมาพบกับเหตุการณ์ น้องทีมงานหายไปหนึ่งคน หายไปจากโรงแรม พวกเราก็ช่วยกันตามหา คิดว่าน้องอาจเดินหลงไปหลังโรงแรมก็เป็นได้ ผมกับน้องอีกคน (น้องเจ) ก็เดินเข้าไปที่ด้านหลังโรงแรม

ซึ่งด้านหลังจะมี ลักษณะก็จะคล้ายๆ Pool Villa แต่ว่าตำแหน่งของบ้านมองดูสะเปะสะปะไปหมด และที่น่าตกใจก็คือสระว่ายน้ำทุกสระเป็นตะไคร่ขึ้นหมดทุกสระ ระหว่างทางก็จะมีห้องฟิตเนสแต่ประตูล็อคอยู่ และก็มีสปาที่มีสระวน มีศาลา อยู่ 5 ศาลา แล้วก็มี เกาะกลาง ที่มีสะพานข้ามไปได้ โดยผมและเจ พบน้องที่หายไปนอนอยู่ตรงนั้น ผมก็รีบเข้าไปปลุก ว่ามานอนอะไรตรงนี้ น้องบอกว่า มีผู้หญิง มาเรียกให้ช่วยหน่อย ผมก็เดินตามเขามา จนพี่มาเรียกนี่แหละ ผมก็รีบพาน้องออกมา แต่กว่าจะออกมาได้ก็หลงอยู่พักหนึ่ง (พวกผมก็คิดกันว่า น้อย มันหลงไปได้ยังไง ใครกันแน่มาตามมันไป)

คืนต่อมาน้องที่ทำงานแผนกแม่บ้านก็ฝันว่ามีผู้หญิงมาบอกว่า ให้ไปเอาเขาขึ้นมาหน่อย หนูอยู่บ้านหลังสุดด้านหลังตรงโน่นเลย หนูอยู่ตรงใต้ต้นไผ่ หน้าบ้านมีรูปปั้นหมาขาวดำอยู่ จากนั้นผมกับเจ ก็เดินเข้าไปที่ด้านหลังโรงแรมอีกรอบ แล้วก็พบบ้านที่น้องแม่บ้านบอกจริงๆ และผมก็รู้สึกว่าหรือมันจะมีอะไรอยู่ใต้ดินนี้ แต่ด้วยบรรยากาศที่น่าขนลุก ผมก็บอกเจว่าไปกันเถอะบรรยากาศไม่ค่อยดีละ

คืนนี้เป็นคืนที่5 ที่พวกเราอยู่ที่โรงแรมนั้น มีน้องผู้หญิงที่เป็นบริกร ได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน แล้วก็มีเสียงเหมือนคนใช้ขวดตีกันจนแตก เป็นเสียงผู้ชายกับผู้หญิงทะเลาะกัน แต่ว่าเสียงเถียงกันนั้นไม่ใช่เสียงภาษาไทย ดังมาจากด้านหลังโรงแรม ตอนเช้าผมก็ถาม แม่ครัวที่อยู่กะกลางวัน ว่ามีคนงานพักอยู่หลังโรงแรมไหม ป้าก็บอกว่าไม่มีนะ ช่วงกลางคืนก็มีแต่พวกเรานั่นแหละที่อยู่ที่นี่ (แล้วใครมันทะเลาะกัน)

จนมาถึงคืนที่ 6 เอาล่ะทีนี้ได้ยินกันครบทั้ง 7 ห้องเลยครับ พวกเราก็เปิดประตูออกมาดู ตอนตี 3 พากันเดินหาเสียง แต่ก็พบว่า ตึกแถวคนงานที่เกิดเสียงนั้นไม่มีคนอยู่ แถมยังล็อคอีกด้วย แต่เสียงนั้นยังคงอยู่ จนกระทั้งน้องๆคนอื่นเริ่มกลัว ผมก็เลยรีบออกมาจากตรงนั้น และระหว่างนั้นก็มีเหตุการณ์แปลกๆเกิดขึ้นอีก คือได้ยินเสียงเด็กมาขอเล่นน้ำด้วย แต่มองไปก็ไม่เห็นใครสักคน

และคืนนี้ก็เป็นคืนที่ 10 น้องผู้หญิงที่เป็นแม่บ้านหายไป หายังไงก็ไม่เจอ หายไปตลอดทั้งคืน คอยจนเช้าเพื่อรอให้แม่บ้านกะเช้าเข้ามา ผมก็รีบเข้าไปบอกแกว่า ป้าครับ ลูกน้องผมหายไป ป้าก็บอกว่าลองไปหาที่บ้านหลังสีส้มดูสิ เดินไปเหอะมีอยู่หลังเดียว ผมและคนอื่นๆประมาณ 6-7 คนก็เดินไปและก็พบว่าน้องแม่บ้านอยู่ในบ้านหลังสีส้มนั้นจริงๆ แต่ประตูมันล็อคไว้ ผมก็เลยพังประตูเข้าไป เข้าประตูไป น้องก็หลับอยู่ ผมก็ปลุกจนตื่น น้องบอกว่ามีผู้หญิงให้มาอยู่เป็นเพื่อนหน่อย เขาอยู่คนเดียว เขาเหงา แล้วหนูก็เดินตามเขามา จนมารู้สึกตัวอีกที่ตอนพวกพี่มาปลุกนี่แหละ

จากนั้นทั้ง 14 คนก็มานั่งคุยกันว่ากลับดีไหม เจ้าของโรงแรมก็ไม่มาเลย ยิ่งอยู่ๆไปเราจะเป็นอะไรกันไหม ช่วงกลางคืนก็จะมีเด็กมาเคาะกระจกทุกห้องเลย และก็หัวเราะด้วย จนกระทั่งนอนกันไม่ได้ และทุกคืนวันพฤหัสก็จะมีเสียงคู่สามีภรรยาประเทศเพื่อนบ้านทะเลาะกัน ช่วงนี้ทุกคนหลอนกันไปหมดเลย ไม่รู้จะทำอย่างไร

จนกระทั่งในที่สุดที่อยู่ไม่ได้จริง ก็คือราววันที่ 17-18 ก็มีน้องคนนึงหายไป เป็นน้องผู้ชาย น้องคนนี้เป็นเด็กถือกระเป๋า หาไม่พบเหมือนเดิม ผมก็ไปถามป้าแม่บ้านอีก ว่าน้องผมหายไปอีกแล้ว ป้าถามว่าผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ ผมก็บอกว่าผู้ชาย ป้าแม่บ้านก็บอกให้ไปดูที่ห้องฟิตเนส ซึ่งป้าแกรู้หมดเลย ถ้าหากผู้หญิงหายจะไปอยู่ที่ห้องสีส้ม ผู้ชายหายจะไปอยู่ในห้องฟิตเนส ซึ่งผมจำได้ว่าห้องฟิตเนสมันล็อคน้องจะเข้าไปได้ยังไง แต่สุดท้ายผมก็ไปเจอน้องที่นั่น ซึ่งสภาพน้องผมในตอนนั้นแขนหักข้างนึง (แขนซ้าย) ผมก็ไม่ได้ถามอะไร รีบพาน้องไปหาหมอก่อน

พอน้องตื่นก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้น น้องเล่าว่า ผมเจอผู้ชายพูดว่า มาช่วยเขายกของหน่อย ผมก็เดินตามออกไปด้วยเพราะอะไรไม่รู้ แล้วสิ่งสุดท้ายก่อนจะแขนหักคือ เขาโยนดัมเบลล์ใส่ เขาบอกอ่ะ ช่วยรับไอนี่หน่อย แล้วใครมันจะรับไหว จังหวะนั้น น้องก็รับ 2 มือ แต่ว่าด้วยความที่มันหนักมาก ทำให้แขนข้างซ้ายของน้องมันหัก และจากนั้นก็หลับไปเลย มารู้ตัวอีกทีก็ในตอนที่แขนเข้าเฝือกเป็นที่เรียบร้อย

จนกระทั้งวันที่ 21 ผมและทีมงานก็ตัดสินใจกลับ แต่ก่อนกลับก็ไปถามป้าแม่บ้าน ป้าแม่บ้านบอกว่าสิ้นเดือนนี้ป้าก็จะลาออกเหมือนกัน เพราะต่อไปนี้คงไม่มีใครมาทำงานกะกลางคืนที่นี่อีกแล้ว ผมก็ถามว่าเด็กที่สไลด์เดอร์เป็นใคร ป้าเอาหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นให้ดูพบว่ามีเด็กหลุดโค้งสไลด์เดอร์ตกลงมากระแทกพื้นเสียชีวิต แล้วห้องฟิตเนสล่ะป้า ป้าบอกมีคนงานไปออกกำลังกายช่วงค่ำ ตอนนั้นยังสร้างโรงแรมไม่เสร็จ เขานอนยกบาร์เบลล์ แล้วไม่รู้ยังไงบาร์เบลล์ร่วงมาทับที่คอจนคอหัก แล้วผู้หญิงที่มาเข้าฝันล่ะ เขามาขอให้ไปช่วย ป้าก็เล่าต่อว่าระหว่างที่กำลังสร้าง เขาก็เร่งให้โรงแรมเสร็จเร็วๆผู้หญิงคนนี้ก็หน้ามืด นอนตายอยู่ที่บ้านหลังสุดท้ายข้างหลังนั้นที่บ้านสีส้มหละ ป้าก็บอกว่า เป็นพนักงานสปา ถูกลูกค้าบีบคอ ส่วนทุกๆวันพฤหัสที่จะได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน ก็คือ คนงานทะเลาะกัน เป็นคู่รักกัน เอามีดแทงกัน เอาขวดตีกันตาย พอถามไปถามมาก็ได้ทราบว่า ครึ่งนึงของพื้นที่เป็นกุโบร์เก่าหรือสุสานของอิสลาม แล้วไปสร้างโรงแรมทับไว้

ต่อจากนั้นผมก็โทรหาเจ้าของโรงแรม เจ้าของโรงแรมก็ถามว่า อยู่ไม่ได้ใช่มั๊ย อย่าว่าแต่เราเลย พี่ยังไม่กล้าเข้าเลย ผมก็ถามว่า แล้วพี่ให้พวกเรามาเนี่ยนะ เจ้าของก็เล่าว่า จริงๆพี่ประกาศขายแต่ก็ไม่มีใครมาซื้อ และตลอด 20 -21 วันที่ผมและทีมงานไปทำงานที่โรงแรมนี้ ก็ไม่พบลูกค้าที่เข้ามาพักเลยแม้กระทั่งคนเดียว และในปัจจุบันนี้ โรงแรมแห่งนี้ เป็นโรงแรมร้างและยังคงประกาศขายอยู่ แต่ว่าก็ยังไม่มีใครมาซื้อตลอดระยะเวลา 9 ปี

ครั้งนั้นเราไปเที่ยวกับเพื่อน จองที่พักเป็นแบบบังกะโลริมหาด โรงแรมนี้สวยมากอยู่ห่างจากจุดชมวิวเล็กน้อย หากขับรถไม่สังเกตจะไม่รู้เลยว่ามีที่พักสวยอยู่ด้านล่าง ป้ายบอกชื่อโรงแรมเล็กนิดเดียว โรงแรมนี้ไม่มีหาดทรายแบบที่จะสามารถลงน้ำได้ เหมือนอีกฝั่ง หาดทรายเป็นหาดหิน และเปิดออกสู่ทะเลลึก รอบแนวชายหาดเป็นป่าโกงกาง เราจึงไปเที่ยวชมวิวกัน กินอาหาร และโต๋เต๋กันไปแบบชิวๆไม่รีบร้อนแล้วจึงแวะเข้าที่พัก ขับรถข้ามสะพานปากน้ำแขมหนูเราจะสามารถมองเห็นโรงแรมได้ ยิ่งค่ำยิ่งสวย เราขับรถลงเขาเพื่อลงที่พักตอนนั้นราวๆทุ่มนึง แจ้งความประสงค์และรับกุญแจห้องมา ที่พักเราเป็นบ้านพักสร้างติดกันยกพื้นสูง หันหน้าหาชายหาด ห้องเราและเพื่อนถ้าไขกุญแจเข้าห้องแล้ว สามารถเดินมาที่ระเบียง คุยกัน ชมวิวทะเลได้ (ห้องติดกัน) ด้านล่างเป็นชายหาด มีต้นไม้และมีชิงช้าห้อยลงมา เดาว่าตอนเช้าวิวน่าจะสวยมาก

เราเข้าห้องมาก็ล็อคกุญแจประตู จัดของ แล้วเปิดประตูกระจกบานเลื่อนออกมายืนชมวิว มันไม่มีอะไรให้ดูหรอกมืดตื๋อ เพื่อนก็ออกมายืนสูบบุหรี่ คุยกันสักพักก็แยกย้ายเข้าห้อง แต่.... ประตูกระจกบานเลื่อนมันล็อค!! คือมันล็อคเอง ล๊อคได้ยังไง? เราเข้าห้องไม่ได้!! เพราะล๊อคประตูหน้าไปแล้ว กุญแจยังมองเห็นเลยว่าแปะอยู่หัวเตียง เพื่อนต้องโทรไปตามแม่บ้านมาเปิดประตูหน้าให้เรา แม่บ้านมาด้วยอาการรีบร้อน ไม่สบตาเราเลยแม้แต่น้อย แทนที่จะถามเรื่องประตูกระจก แต่ก็ไม่ถามอะไร เธอรีบไขกุญแจแล้วจ้ำพรวดๆกลับทันที เราเข้าห้องมาก็เดินดิ่งไปดูที่ประตูบานเลื่อนทันทีว่า มันล๊อคเองได้ยังไง เราเริ่มตะหงิดใจเล็กๆกับห้องนี้แล้ว!!! แต่ตัดสินใจว่าไปอาบน้ำก่อน ถ้าในห้องน้ำมันยังมีปัญหาอีกแปลว่า อะไรก็ตามที่อยู่ตรงนี้มันไม่อยากให้เรานอนห้องนี้ แล้วก็เป็นไปตามที่คิด เครื่องทำน้ำอุ่นไม่ทำงาน เราอาบน้ำไม่ได้ ช่างก็มาซ่อม แล้วก็บอกเราว่าคุณย้ายห้องเถอะครับ เดี๋ยวทางแม่บ้านจะพาไป (แอบคิดในใจว่าห้องนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ) แต่ก็ช่างเถอะ เพราะห้องใหม่เป็นห้อง VIP มีอ่างจากุชชี่ส่วนตัวแบบ open air ห้องใหญ่มาก จากนั้นเราได้สอบถามไปยังแผนกต้อนรับเพื่อยืนยันว่าห้องที่เปลี่ยนให้นี่ถูกต้องรึไม่เพราะ กะด้วยตาห้องนี้ไม่ใช่ห้องในราคาที่จองมาแน่นอน ทางพนักงานยืนยันว่าเปลี่ยนให้โดยไม่ต้องเพิ่มเงิน เราก็... คือดีงามสิคะ แต่สิ่งที่รอเราอยู่ในคืนนั้นไม่ใช่เรื่องดีงามเสียแล้ว …

คืนนั้น นอนดูทีวีไปเรื่อยๆ จนง่วงน่าจะใกล้เที่ยงคืนเราก็ปิดทีวี ปิดไฟ เปิดไฟช่องเล็กตรงหน้าประตูห้องน้ำ กำลังเคลิ้มๆหูได้ยินเสียงหวีดแหลมดังก้องมาก คือข้างๆห้องที่เรานอนเป็นแนวเขา ถนนอยู่ด้านบน ถ้าออกมายืนนอกห้องจะได้ยินเสียงรถแล่นผ่านนานๆครั้ง แนวถนนเส้นนี้มืดมาก เรียกว่า มืดสนิทก็ได้ เราได้ยินเสียงหวีดร้องนี้แบบนานมาก มันโหยหวนชวนขนลุก สักพักเราได้ยินเสียงคนเดินย่ำกรวดมาตามถนน (ความเงียบทำให้เราสามารถได้ยินเสียงเดินชัดเจนมาก) เสียงเดินย่ำกรวดวนเวียนอยู่ทางหน้าห้อง เลาะเรื่อยไปทางด้านข้าง แล้ววนกลับมาหยุดที่หน้าประตูห้องเรา ต่อจากนั้นก็เริ่มขูดประตูห้อง เสียงขูดเหมือนคนเอาเล็บ หรือ กิ่งไม้ มาขูดที่ประตู เรานอนคิดว่า เอาไงดี จะลุกไปเปิดประตูออกไปดูดีมั้ย แต่ถ้ามันไม่ใช่ผีแต่เป็นคนร้ายล่ะ เราได้แต่นอนฟัง แล้วก็คิดโมโหในใจว่า มันจงใจให้เรามานอนตรงนี้คนเดียวเพราะมันรู้ว่าจะเกิดเรื่องนี้รึเปล่า คิดวนเวียนจนหลับไปพร้อมกับเสียงแหกปาก เสียงเดินวน เสียงขูดประตู

พอถึงตอนเช้าเราตื่นมาอย่างแรกที่ทำคือ ไปดูหน้าประตูห้อง เสียงที่มันขูดขนาดนั้นประตูน่าจะมีรอยบ้างละนะ แต่ไม่มีอะไรเลย ไอ้ที่คิดเอาไว้ว่าจะไปวีนกับโรงแรมเราก็เลยต้องนิ่ง แต่ตอนไปคืนกุญแจ พนักงานไม่สบตาเราเลย ถามเราแบบไม่มองหน้าว่า หลับสบายมั๊ยคะ ... อึมม ... เราก็ค่ะ สบ๊ายยยสบาย แต่เธอไม่สบตาเราอยู่ดี ... ช่างมันเถอะ คิดเสียว่า ฟังเพลงโอเปร่าภาษาต่างชาติที่ไม่รู้เรื่องแถมมีระบบสั่นสะเทือนไปด้วยก็แล้วกัน สวัสดีค่ะ... #END

แม้ว่าโรงแรมส่วนใหญ่ ก็จะมีวิธีป้องกันเรื่องแขกหนีค่าใช้จ่ายอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นการให้ชำระเต็มจำนวนเมื่อ check in บางโรงแรมอาจมีวางมัดจำเป็นเงินสด เงินต่างประเทศ หรือกันวงเงินบนบัตรเครดิต เพื่อเป็นเงินประกันสำหรับความเสียหายที่อาจเกิดขึ้นระหว่างการเข้าพัก รวมไปถึงค่าใช้จ่ายอื่นๆ นอกเหนือจากค่าห้องพัก เช่นค่าอาหาร ค่าซักรีด เป็นต้น และถึงแม้จะมีการขอมัดจำแล้วแต่ก็ยังไม่วายเจอปัญหากันอีกอยู่ดี

เรื่องมีอยู่ว่า คืนนั้นผมเข้ากะดึกพอดี ก็เจอเลยครับ เจอจริงๆเจอจังๆ เมื่อเวลาเที่ยงคืน กว่าๆ ก็ได้รับแจ้งจากแขกว่ามีห้องข้างๆส่งเสียงดังรบกวน ให้ขึ้นไปตรวจสอบให้หน่อย เมื่อผมได้รับเรื่องก็พาพนักงานขึ้นไปด้วยอีก1คน แต่ยังไม่ทันจะเคาะประตูห้องเลย ประตูห้องก็ถูกเปิดออกมาพอดี แล้วก็ได้พบแขก (แขกจริง ๆ ตัวเบ้อเริ่มเลย) เดินออกมาพอดีพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระและทำหน้าตกใจ

ผมก็แจ้งลูกค้าไปว่าได้รับแจ้งมาว่า มีเสียงดังรบกวนแขกท่านอื่นออกมาจากห้องของคุณ ไม่ทราบว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้น หรือคุณต้องการความช่วยเหลือไหม แขกก็ตอบมาว่าฉันต้องการ check out เดี๋ยวนี้ แล้วก็รีบเดินออกไป ผมก็เอะใจขึ้นมาทันทีว่าต้องเกิดเรื่องแน่ๆ (โดนแล้วล่ะ คืนนี้ตูโดนแล้วล่ะ) เลยให้พนักงานรีบเข้าไปดูในห้องว่าเกิดอะไรผิดปรกติไหม และสิ่งที่พนักงานพบก็คือ แขกทำพื้นลามิเนตในห้องไหม้ คิ้วขอบพื้นไหม้ บัวผนังไหม้ สายไฟโต๊ะหัวเตียงขาด และยังทำที่แขวนสายชำระหัก

จากนั้นผมก็รีบวิ่งตามแขกลงไปที่หน้าเคาน์เตอร์ และแจ้งให้ทุกแผนกทราบว่ามีแขกทำห้องพักเสียหายแล้วทำท่าเหมือนจะหนี จากนั้นพนักงานที่เข้ากะเดียวกัน ก็มาออกันอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ ประมาณ 3-4 คน รวมทั้งพี่ รปภ.ด้วย และก็มีการต่อรองกันอยู่นาน (เพราะแขกจะไม่ยอมจ่ายค่าเสียหาย บ่นต่อว่าพวกคุณทำผมเสียเวลา ผมมีธุระต้องรีบไป) ต่อรองไป ก็กลัวไป กลัวแขกต่อยหน้า เพราะแขกตัวใหญ่มากกกกกกกกกกก

ไอ้ครั้นจะปล่อยให้หนีก็คงไม่ได้ จะให้สู้คงไม่ไหว สุดท้ายแขกก็ต้องยอมจ่ายค่าเสียหายทั้งหมดที่เกิดขึ้น เพราะถ้าไม่ยอมทางเราก็คงต้องแจ้งความดำเนินคดีตามกฎหมาย แต่สุดท้ายเรื่องคืนนั้นก็ผ่านมาได้ด้วยดีมั้ง 555

พนักงานโรงแรมส่วนใหญ่ก็จะมีการทำงานแบบวนกะ เช้า บ่าย ดึก สลับสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป และในที่สุดก็มาถึงเวลาของเรา เวลาที่เราต้องเข้ากะดึก

ล่าสุด ประมาณตี 3 ตอนนั้นเงียบมากเพราะลูกค้าหลับหมด เรานั่งอยู่ข้างล่างเคาน์เตอร์คนเดียวตอนนั้นเราง่วงนอนมากแล้วเผลอวูบไปแป๊ปนึงแต่พอตื่นมาก็เจอลูกโป่งประมาณ 10 กว่าลูกสีเขียวมัดติดกันลอยมาติดเพดานอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้า

ตอนนั้นเราใจหายวูบมาก นึกว่าหนังเรื่อง อิท แต่ดีที่ลูกโป่งไม่เป็นสีแดง สุดท้ายเราเลยรวบรวมความกล้าออกไปดู(เพราะอยากรู้555) แต่ก็ไม่เจออะไร มีแค่ลูกโป่งที่ลอยมาจากไหนไม่รู้มาติด แต่ประเด็นคือ งง มาก เพราะมันเป็นลูกโป่งอัดแก๊ส ปกติมันต้องลอยขึ้นฟ้าไปสิ แต่นี้ลอยต่ำลงมาติดเพดานด้านล่างได้ไง งง มาก (สงสัยจะโดนแล้วล่ะ 555)

บางคืนก็มีลูกค้ามาแจ้งว่าได้ยินเสียงเหมือนมีแมวชอบมาเดินตรงทางเดินแล้วได้ยินเสียงคล้ายๆเสียงกระดิ่งปลอกคอแมว(ดังกริ้งๆ) แต่ประเด็นคือที่ โรงแรมเราไม่มีแมวไง!!(เอาแล้วไงทีนี้แล้วแมวใครล่ะ) ทางเข้าโรงแรมก็มีทางเดียว คือทางที่เรานั่งเฝ้าอยู่ ถ้ามีแมวเข้ามาเราต้องเห็นแน่นอน และที่สำคัญประตูก็ไม่ได้เปิดไว้ตลอดเวลาแต่กลับปิดไว้ตลอดเวลาด้วยซ้ำ แล้วเสียงอะไรละที่ดังกริ้งๆตามทางเดิน (ก็ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย) สุดท้ายก็ต้องทำใจดีสู้เสือ คิดแค่ว่าเดี๋ยวก็เช้าแล้ว

ส่วนเรื่องปัญหาต่างๆที่เกี่ยวกับเพื่อนร่วมงาน หรือเรื่องลูกค้า อันนี้เราเจอจนชินละ จนกลายเป็นคนปล่อยวางไปแล้ว (บางครั้งลูกค้าก็น่ากลัวกว่าสิ่งลี้ลับนะ555 หยอกๆๆ)

เป็นเรื่องเห็นกันจนชินตาสำหรับพนักงานรอบดึกอย่างเราๆ ก็เข้าใจนะว่าแขกที่มาพักส่วนใหญ่มาเพื่อพักผ่อน มาเพื่อหาความสุข แต่บางครั้งความสุขก็มีความทุกข์ปนมาด้วย (พูดแล้วอยากจะร้องไห้) เรื่องราวนี้เกิดขึ้นเมื่อกลางดึก เวลาประมาณตี 1 กว่าๆ บรรยากาศก็เงียบๆ อากาศเย็นๆ ชวนให้หลับเสียจริงๆ แต่ยังไม่ทันจะเคลิ้มเลย ก็เห็นว่ามีแขกเดินโซเซเข้ามาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง (สงสัยจะดื่มมาหนัก)ผมก็เลยเดินไปเปิดประตูให้ ทั้งคู่ก็ยิ้มทักทายผม แล้วก็พากันขึ้นห้องไป ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะคิดว่านี่คือเรื่องปกติ

จากนั้นผมก็เดินมานั่งพักที่เก้าอี้ (กะกว่าจะแอบงีบสักหน่อย) เพราะเวลานั้นไม่ค่อยมีแขกแล้ว นั่งได้ไม่ถึง 10 นาที เจ้าพระคุณเอ้ยยยย (กำลังจะเคลิ้มเลย) ก็ได้ยินเสียงดังโวยวายมาจากด้านบน ผลปรากฏว่า ฝ่ายชายซึ่งเป็นแขกของโรงแรม (คนที่หิ้วเด็กไปเมื่อสักครู่นี่แหละ) ฉุดกระชากลากถูผู้หญิงที่เขาพามาด้วยออกมาจากลิฟต์ และมีปากเสียงกัน ผมเห็นท่าไม่ดีก็เข้าไปห้าม แขกก็โวยวายว่า เขาไม่ใช่ผู้หญิง ผมไม่ต้องการเขา คุณช่วยไล่เขาออกไปที ผู้หญิงคนนั้นก็ตอบกลับมาว่า ฉันไปแน่แต่คุณต้องจ่ายค่าตัวฉันมาก่อน ไม่อย่างนั้นมีเรื่องแน่ (ซวยแล้วไง ทำไมต้องเป็นตูด้วย) ทางฝ่ายชายก็ไม่ยอมจ่าย โดยให้เหตุผลว่าเขาไม่ใช่ผู้หญิง และผมก็ไม่ได้ทำอะไรเขาด้วย และทั้งคู่ก็ทะเลาะกันเสียงดัง ฝ่ายนึงต้องการค่าจ้างที่ตกลงกันไว้ ส่วนอีกฝ่ายก็ไม่ยอมจ่าย

จนสุดท้ายผมและรปภ. ต้องเชิญทั้งสองคนออกมาไม่ให้ส่งเสียงดังไปรบกวนแขกท่านอื่น เพราะทะเลาะกันเสียงดัง และอธิบายว่าการค้าประเวณีเป็นสิ่งผิดกฏหมายของประเทศไทย และหากทั้งสองคนไม่สามารถตกลงกันได้ด้วยดี หากเรื่องนี้ไปถึงตำรวจทั้งสองคนก็จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย เรื่องนี้คุณต้องไปตกลงกันข้างนอก ไม่สามารถมามีเรื่องกันที่นี่ เพราะเป็นการรบกวนแขกท่านอื่น หลังจากยกตัวบทกฎหมายมาทั้งคู่ก็คุยกันได้อย่างสันติ โดยที่ผมไม่ต้องไปข้องเกี่ยวด้วย